اتفاق نو

قال علی (ع) : طوبی لمن کان عیشه کعیش الکلب ففیه عشرة خصال فینبغی ان یکون کلها فی لمؤمن.

امیرالمؤمنین (علیه السـلام) می فرمایند: خوشا به حال کسی که زندگیش مثل زندگی سگ باشد!!! در سگ ده خصلت پسندیده است که مؤمن به داشتن آن سزاوارتر است.

الف) لیس له مقدار بین الخلق و هو حال المساکین.  

سگ در میان مردمان ، قدر و قیمتی ندارد که این حال «مساکین» است.( مومن به دنبال شهرت و انگشت نمائی نیست )    

ب ) ان یکون فقیرا لیس له مال و لا ملک و هو صفة المجردین.                  

سگ مال و مِلکی ندارد که این صفت «مجردین» است.( مومن به دنیا دلبستگی ندارد )

ج) لیس له مأوی معلوم و الارض کلها له بساط و هو من علامات المتوکلین.    

خانه و لانه ای مشخص و معینی ندارد و هر جا که رود همان جا را خوابگاه خود سازد و همه زمین بساط اوست که این از نشانه های «متوکلین» است.( مومن به فکر ویلا و برج های سر به فلک کشیده نمی باشد).    

د ) ان یکون اکثر اوقاته جائعا و هو من علامات الصالحین.       

اغلب اوقات گرسنه است و این عادت «صالحین» است.( مومن شکم پرست و همیشه به فکر شام و نهار الوان نمی باشد ).

ه) ان ضربه صاحبه لا یترک بابه و هو من علامات المریدین . 

  اگر صد ضربه تازیانه از صاحب خودش بخورد، در خانه او را رها نمی کند و این صفت «مریدین» است.(مومن به این و آن دست دراز نمی کند).  

 و ) لا ینام من الیل الا القلیل و ذلک من اوصاف المحبین.    

شبها به جز اندکی نمی آرامد و این از صفت های «محبین» و دوستداران است.(مومن شبها برای آخرت کار می کند، نه پای تلویزیون و... ).

 ز ) انه یطرد و یخفی ثم یدعی فیجیبو و لا یحقد و ذلک من علامات الخاشعین.         

رانده می شود و ستم می بیند ولی اگر او را بخوانند بدون دلگیری بر می گردد و این از علامت های «خاشعین» و فروتنان است.(مومن کینه توز نیست ).

 ح )  یرضی بما یدفع الیه صاحبه و هو حال القانعین.

به هر خوراک که صاحبش به او می دهد و راضی است و این حال «قانعین» است.( مومن بد خرجی و اسراف نمی کند ).

 ط ) اکثر عمله السکوت و ذلک من علامات الخائفین .         

بیش تر لب فروبسته و خاموش است و این از علامت های «خائفین» است.(مومن همیشه خدا ترس است ).

 ی ) اذا مات لم یبق منه المیراث و هو حال الزاهدی .           

وقتی می میرد ارثی از او باقی نمی ماند و این حال «زاهدین» است.( مومن برای ورثه مال جمع نمی کند).

(بر گرفته از کتاب در ثمین و ماء مَعین چاپ دوم صفحه 457 ـ تالیف آیت الله سید مجتبی حسینی میر صادقی زنجانی )-( از کتاب لئالی الاخبار ج 5 – ص  387- 388  )